ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ!

Τα μικρά παιδιά αδυνατούν να διαχωρίσουν τον πραγματικό έπαινο από τις συνηθισμένες επιβραβεύσεις μας για το παραμικρό παρασυρόμενοι από την υπερβολική αγάπη μας.

Ποτέ δεν είχα μπει στη διαδικασία να το αναλύσω αυτό, μονολότι θα έπρεπε όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων.

Εγώ και ο γιος μου, μετά από μια πιεστική εβδομάδα και για τους δυο μας, αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι μαζί. Είχα διαβάσει και ένα σχετικό άρθρο που μιλούσε για την ενθάρρυνση των δραστηριοτήτων των παιδιών.

Μαθήματα ζωγραφικής για μικρούς και μεγάλους. Η ανυπομονησία μου ξεπερνούσε εκείνη του παιδιού μου. "Θα ζωγραφίσουμε, μπορεί να κάνουμε και κανένα βαζάκι από πηλό για τη γιαγιά. Θα περάσουμε τέλεια", έλεγα και ξανάλεγα.

Μικροί και μεγάλοι εν δράση. Παλέτα και μπογιές, ψυχρά χρώματα και θερμά έγιναν ένα προκειμένου να χρωματίσουν τον καμβά μας.

Ακολουθούσαμε πιστά τις οδηγίες του καθοδηγητή. Σε κάθε γραμμή που χάραζε ο γιος μου αναφωνούσα, "Τι όμορφο!" με τη γνωστή υπερβολή που διέπει τη μανούλα.

"Αχ αυτό το συννεφάκι... Συγχαρητήρια!" επαναλάμβανα χειροκροτώντας επιβραβευτικά.

"Γαλάζιο δεντράκι; Τι θα κάνω εγώ με εσένα θα τρελαθώ... Βάζεις κάτω και τον Πικάσο", κι ας μην ήξερε καν ποιος ήταν ο Πικάσο. Θα το πρόδιδε η επόμενη ερώτηση, "Μαμά ποιος είναι αυτός που είπες;"

Πάνω που πάω να ξεστομίσω "πω πω ένα καραβ..." ακούστηκε η φωνή του γιου μου "Έλα μαμά, πες μου πάλι συγχαρητήρια, μπράβο".

Η αλήθεια είναι ότι έδειχνε να μην υπολογίζει τους επαίνους μου.

Ώσπου τον άκουσα να διερωτάται, "Όλα τα παιδάκια τα ίδια πράγματα κάνουν και μάλιστα εκείνο το κοριτσάκι με τις κοτσίδες ζωγραφίζει σαν τις φωτογραφίες που βγάζουμε, εσύ γιατί λες συνέχεια μόνο σε εμένα μπράβο;"

Ε, τώρα τι να έλεγα; Είχε δίκιο το είχα παρακάνει. Ακόμη και ταλέντο να είχε δεν θα με έπαιρνε σοβαρά. Όχι μόνο για τη ζωγραφική αλλά και για όλα τα άλλα πράγματα που ήταν αναμενόμενο να τα καταφέρει και εγώ τον στόλιζα με "εύγε", "μπράβο" και "συγχαρητήρια".

Όταν βουρτσίζει τα δόντια του ή ρίχνει το μπλουζάκι μέσα στο καλάθι με τα άπλυτα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ένα απλό "ευχαριστώ" αρκεί.

Σίγουρα τα μικρά παιδιά έχουν ανάγκη την ενθάρρυνση, όπως και οι μεγάλοι, κάποιες φορές αλλά ας μην χάνουμε από την υπερβολική μας αγάπη το μέτρο.

Είναι προτιμότερο να στοχοποιούμε τον έπαινο, δηλαδή να επιβραβεύουμε την πράξη, για παράδειγμα ότι χρησιμοποίησε το κόκκινο χρώμα ευρηματικά.

Στο τέλος να το δείτε πως το παιδί θα επιμείνει να καταπιαστεί περισσότερο με εκείνες τις πράξεις οι οποίες αξίζουν ένα πραγματικό "Εύγε".