ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ… ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!

"Μην κάθεσαι κοντά στο παράθυρο, θα κρυώσεις. Μην ανεβαίνεις εκεί, θα πέσεις και θα τσακιστείς! Φόρα τις κάλτσες σου, θα πλευριτωθείς!".

Αρρωστοφοβικές μητέρες. Φοβούνται και τη σκιά τους. Τρέμουν μην αρρωστήσουν τα παιδιά τους και τελικά δεν τα αφήνουν να ζήσουν την παιδικότητά τους.

Μη το ένα, μη το άλλο. Μη φας σοκολάτα θα χαλάσουν τα δόντια, μη, μη, μη…

Πόσο τελικά σωστό είναι αυτό;

Αλλοίμονο να μην αγχωνόμαστε για την υγεία αλλά και την ανατροφή των παιδιών μας, αλλά όταν αυτό γίνεται θηλιά στο λαιμό τους τότε το ενδιαφέρον γίνεται… αρρώστια!

Με την πίεση και τον εξαναγκασμό το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τα έχουμε συνέχεια ασθενή, αλλά στο μυαλό μας.

Ουσιαστικά το μόνο που κάνουμε είναι να τα έχουμε συνεχώς μέσα στο άγχος και τη φοβία.

Οδηγούμε έτσι τα παιδιά μας να γίνονται… "μικροί γέροι".

Όσο αστείο κι αν ακούγεται αυτό, τα παιδιά, ζουν υπό το καθεστώς της ασθένειας όπως οι ηλικιωμένοι άνθρωποι που, με το δίκιο τους βέβαια, φοβούνται.

Εμείς σαν γονείς έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας, και αυτό μην σας ακούγεται βαρύγδουπο, αφού όταν τα φέρνουμε στο κόσμο είναι ουσιαστικά ένα γραμμάτιο που θα το πληρώνουμε μια ζωή.

Θα πρέπει να τα εμβολιάζουμε σύμφωνα με τις οδηγίες του παιδιάτρου μας και δεν θα πρέπει να τα φορτώνουμε με αντιβιώσεις όταν αυτά έχουν πυρετό. Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα θα πρέπει να φωνάζουμε το γιατρό μετά από 3 μέρες και αφού ο πυρετός δεν υποχωρεί, ενώ του χορηγούμε αντιπυρετικά (κάθε 3 ώρες depon και ponstan εναλλάξ αν ανεβάζει πυρετό).

Όταν πέσει και χτυπήσει, γιατί ναι και αυτό θα συμβεί, ανάλογα με το χτύπημα και αν αυτό δεν έχει παρατεταμένη αιμορραγία ή δεν είναι στο κεφάλι, τότε χρησιμοποιούμε τις κλασσικές μεθόδους. Βάμμα ιωδίου και οινόπνευμα (αυτό θα τσούξει και λίγο). Έτσι φύγανε και τα μικρόβια!

Άλλωστε, όπως λέγανε και οι παλιές μαμάδες, "το παιδί αν δεν χτυπήσει, δεν μεγαλώνει".

Όσο για τα δόντια, και αφού έχει ολοκληρωθεί η οδοντοστοιχία, η επίσκεψη στον οδοντογιατρό καλό θα ήταν να γίνεται ανά εξάμηνο.

Τέλος, όσον αφορά στις εξετάσεις αίματος, το τσεκ απ των παιδιών μας γίνεται μία φορά το χρόνο εκτός αν έχει παρατηρηθεί έλλειψη σιδήρου και το παιδί χρειάζεται επιτήρηση.

Για τα ατυχήματα που συμβαίνουν μέσα στο σπίτι δεν έχουμε να σας πούμε και πολλά. Η προσοχή σας και μόνο αυτή, αλλά και όταν λείπετε εσείς και φροντίζουν το παιδί, είτε παππούδες, είτε κάποια baby sitter, καλό θα είναι να έχει διακριτικά όρια. Δηλαδή, θα πρέπει το παιδί να φυλάσσεται, και όχι να φυλακίζεται, μέσα στο ίδιο του το σπίτι γιατί το "μη" θα το βάλλει σε σκέψεις και το μυαλό του θα κάνει διάφορα σενάρια του τύπου "αν το κάνω τι θα γίνει";

Το καλύτερο στοιχείο για την προφύλαξη του παιδιού είναι να του εξηγήσετε απλά τους κινδύνους και να του επιστήσετε την προσοχή.

Έτσι θα το κάνετε σύμμαχο σας!

Άντε γονείς! Καλή μας επιτυχία.